Inne odbieranie świata – o spektrum autyzmu Antosia

Antoś urodził się jako zdrowy chłopiec, nic nie wskazywało na zaburzenia, które ujawniły się w późniejszym czasie. Po około roku życia chłopiec zaczął mieć problemy z relacjami z otoczeniem, rodziną. Nie rozumiał emocji, nie rozpoznawał mimiki, a przy hałasie, błyskach świateł i dotyku często wpadał w złość. Ominął etap gaworzenia, nie wykazywał również chęci naśladowania dźwięków czy powtarzania pojedynczych sylab. Zaniepokojeni rodzice zaczęli szukać przyczyny, a w rezultacie otrzymali diagnozę: autyzm dziecięcy. Antoś miał wówczas nieco ponad dwa latka. Początkowy szok, niedowierzanie i mnóstwo pytań (Co teraz? Dlaczego Antoś? Jak pomóc?), rodzice przekłuli w działanie. Zdali sobie sprawę, że świat widziany autystycznymi zmysłami wygląda inaczej. To dotyk, który kłuje, głośniejsze dźwięki, które są tak intensywne, jak wybuchająca bomba, światło lamp, które przypomina nieustającą dyskotekę i mowa, która stanowi niezrozumiały dla ucha szum. Rozpoczęli terapię, rehabilitację i dodatkowe zajęcia wspierające rozwój.