CHCIAŁABYM KIEDYŚ POWIEDZIEĆ „CZEŚĆ JESTEM NICOLA” – TAK PO PROSTU

Jestem mamą samotnie wychowującą dwójkę dzieci, Nicola urodziła się w grudniu 2012 roku.Przez pierwszy miesiąc swojego życia przebywała w szpitalu. Miała problemy ze ssaniem, nie przybierała na wadze. Rodzinny dom zastąpiła szpitalna sala. Zrobiono jej badania genetyczne, które potwierdziły chorobę Williego-Pradera (choroba wiecznego głodu). Córeczka mało się ruszała, nie płakała, jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Dziś ma sześć lat i dopiero od pół roku zaczęła stawiać swoje pierwsze kroki, chodzi ale tylko w asyście dorosłego, muszę trzymać ją za rączkę. Nicola poszukuje jedzenia obsesyjnie na razie jej życie toczy się od posiłku do posiłku. Brak uczucia sytości powoduje, że bez względu na ilość przyjętego pokarmu głód nie znika. Córka ma wybuchy złości i agresji, problemy z koncentracją i nauką. Potrafi się sama okaleczać! Moje dziecko z tą chorobą będzie musiało walczyć całe życie, głód i wiotkość mięśni to jedno z wielu aspektów tej choroby, dlatego od pierwszych dni życia